Blog?!

Waarom een blog?! Ik weet het zelf ook nog niet helemaal. Ik merk dat ik graag wil praten. Veel wil praten. Ondertussen wil ik dat ook helemaal niet. Ik wil niet dat ‘dit’ mijn leven beheerst en dat mensen, als ze met me in gesprek gaan, van te voren al weten waar het over zal gaan. Ik wil dat mijn leven meer is dan alleen de kinderwens. Maar ondertussen is het er elke dag. Daarom een blog? Om het van me af te schrijven? Therapeutisch? Ik weet het niet. Voor nu is het goed om zo en nu en dan wat op te schrijven.

De situatie in een notendop: verliefd, verloofd, getrouwd, baby. Die baby was er ineens. Na een jaar proberen, een paar dagen voor de eerste ‘echte’ afspraak in het ziekenhuis, bleek er iets te groeien. Ongeloof, onzekerheid, angst en geweldig veel blijdschap wisselden elkaar af. Hoe?? We wisten dat het lastig zou worden een kindje te krijgen. En toch bleek de natuur gewoon zijn gang te gaan. Hoe bijzonder om bij de eerste fertiliteitsafspraak (na alle onderzoeken, dat dan wel) een echo te krijgen en te horen: “Mevrouw, u bent zwanger.” Het vruchtje bleef zitten en ontwikkelde zich tot onze dochter. Zo’n twee maanden voor haar eerste verjaardag begonnen onze gesprekken over een tweede kindje serieuze vormen aan te nemen. Ergens knaagde het…. stel je voor, dat het dit keer niet zo gemakkelijk zou lukken… dan kunnen we maar beter beginnen. En dat deden we. Gewoon lekker zelf, zonder ziekenhuis. Want ja, de wonderen der natuur…..

Na een half jaar ‘proberen’ maakten we toch de gang naar het ziekenhuis. Een half jaar is niet zo lang. Maar een half jaar zonder eisprong (want niet ongesteld) en dus zonder ook maar enige kans, begon een beetje kansloos te voelen. Vol goede moed startte ik met Clomid. Een medicijn dat ervoor zorgde dat die eisprong er wel was. Eerst met 50 mg, toen gebeurde er niets. Vervolgens 100 mg en uiteindelijk 150 mg. Er volgden zo’n 8 eisprongen in 1,5 jaar. Niet echt een monsterscore, maar er waren kansen. Van die 8 eisprongen werd er 2x raak geschoten. Helaas werd dit beide keren een miskraam. Een keer met 6 weken en de tweede keer was er een leeg vruchtzakje. Inmiddels is het gevoel van ‘goede moed’ wel ingezakt en ervaar ik meer de hoop en wanhoop die elkaar afwisselen. Om mijzelf een beetje een uitlaatklep te geven, ben ik van plan om zo af en toe eens een blog te schrijven.